O książce: rok / Wszystko zaczęło się dość nieformalnie - z fabryki wyjeżdżał chłopczyk koloru ochry z pierwszym oddziałem. Za nim odjeżdżały te same pękate autobusy z napisami „Uwaga dla dzieci” na przednich i tylnych szybach. Przed nami błysnął samochód z policją, wydawało się, że zabieramy młodsze pokolenie na obóz, wszystko było jak u dorosłych. Walerka z góry wiedziała, że ​​będzie miał pierwszy oddział; wstępne rozdysponowanie doradców odbyło się w piątek w komisji związkowej budynku fabryki z czerwonej cegły. Kiedy przyszły kierownik obozu zaczął krótkowzrocznie zaglądać w twarze potencjalnych doradców, zastanawiając się, kto ma silniejsze nerwy, Valerka sam zgłosił się na ochotnika, by zostać starszymi liderami. Trenował w zeszłym roku i rok wcześniej, miał już pewne doświadczenie, więc Valery słusznie wierzył, że teraz jakoś sobie poradzi. Ale ze starszymi można dojść do porozumienia i... cóż, nie wycierać im smarków. I w ogóle lato za miastem wydawało mu się znacznie atrakcyjniejsze niż lato wśród obrzydliwej betonowej dżungli. Co więcej, w tej chwili Valerka nie miała stałej pasji, więc pragnienie nowych spotkań i przygód napędzało faceta nie mniej niż materialna zachęta, która miała spaść na Krugłowa pod koniec jego zmiany wyłącznie jako nagroda za obóz przyjemności, jakie otrzymał.